زمینه و هدف: دانشجویان پرستاری و مامایی، استرس های متعددی را در رابطه با برنامه های آکادمی و محیط های بالینی تجربه می کنند. با توجه به اهمیت نقش هوش هیجانی در ارتقای بهداشت روان و عملکرد تحصیلی، بررسی هوش هیجانی در این قشر می تواند پایه ای جهت تقویت این متغیر مهم با طراحی و اجرای برنامه های آموزشی موثر باشد.
روش بررسی: این مطالعه از نوع توصیفی- تحلیلی و مقطعی بوده که در سال 1392 انجام شد. 125 نفر از دانشجویان پرستاری و مامایی به شیوه تصادفی ساده وارد مطالعه شدند. ابزار جمعآوری اطلاعات، شامل مشخصات فردی و پرسشنامه هوش هیجانی سیبریا شیرینگ (دامنه نمرات 165-33) بود. دادهها با استفاده از آمار توصیفی و تحلیلی (میانگین و انحراف معیار ) وآزمون تی و آنالیز واریانس تحلیل شد. سطح معنی داری 05/0 در نظر گرفته شد.
یافته ها: میانگین و انحراف معیار نمره کلی هوش هیجانی در دانشجویان پرستاری 27/12±12/109 و در دانشجویان مامایی 26/13±32/113 بود. در گروه پرستاری و مامایی هر یک از حیطههای هوش هیجانی و نمره کل آن با سن، محل سکونت، علاقه و وضعیت اقتصادی تفاوت معنیدار نداشت. در گروه پرستاری جنس و معدل فقط با حیطه خودآگاهی هوش هیجانی ارتباط معنیدار داشت (05/0&rsaquo P). نمره حیطه خودآگاهی هوش هیجانی در دانشجویان دختر و دارای معدل بالا بیشتر بود.
نتیجه گیری: با توجه به ارتباط برخی مشخصات دموگرافیک با هوش هیجانی، میتوان با طراحی و اجرای برنامه های آموزشی موثر به تقویت این عنصر مهم کمک نمود.
بازنشر اطلاعات | |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |